Świadomość społeczeństw systematycznie rośnie – dziś coraz więcej osób dąży do uregulowania kwestii prawnych dotyczących ich majątku, a szczególnie nieruchomości, w której żyją na co dzień. Nadal jednak zdarzają się sytuacje, w których ktoś przez wiele lat mieszka w obiekcie budowalnym, który uznaje za własny, choć w świetle prawa nigdy jego własnością nie był; nie był też lokalem wynajmowanym. Jeżeli spełnione zostaną odpowiednie przesłanki, możliwe jest nabycie prawa własności do takiego obiektu poprzez zasiedzenie.
Czym jest zasiedzenie?
Zasiedzenie jest instytucją polskiego prawa rzeczowego. Na jej mocy możliwe jest nabycie prawa własności dzięki upływowi czasu, w sposób niezależny, podczas gdy dotychczasowy uprawniony traci takie prawo. Zasiedzenie dotyczy niektórych praw rzeczowych, m.in. własność, użytkowanie wieczyste i służebności gruntowe. Najwięcej osób interesuje się tematem zasiedzenia nieruchomości. Zasiedzenia gruntu, budynku czy lokalu może dokonać tylko posiadacz samoistny, czyli ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności zauważalne dla innych osób.
Posiadanie samoistne musi trwać nieprzerwanie (kodeks cywilny zakłada też domniemanie ciągłości posiadania) 20 lat – dla osób będących w dobrej wierze i 30 lat – dla osób będących w złej wierze. Po upływie przewidzianego przepisami prawa terminu może nastąpić zasiedzenie własności, które z upływem ostatniego dnia określonego terminu owocuje nabyciem przez posiadacza samoistnego prawa własności nieruchomości. Ten, kto nabył własność w drodze zasiedzenia, może wystąpić do sądu o postanowienie o stwierdzeniu zasiedzenia.
